شخصی آمد خدمت حضرت امام حسن مجتبی (ع) عرض کرد: یک منزل ساخته ام دوست دارم که تشریف بیاورید و دعایی بفرمائید.
حضرت (ع) وارد منزل شد دید که خانه باشکوهی بنا کرده نگاهی به همه سوی آن منزل کرد و بعد فرمود:
اَخرَجتَ دَارَکَ و عَمَّرتَ دارَ غَیرِکَ. اَحَبَّک مَن فِی الارضِ و مَقتَکَ مَن فی السَّماء
خانه خود را خراب کردی و خانه دیگران را آباد نمودی. خاکیان و زمینیان تو را می ستایند و دوست می دارند ولی افلاکیان و آسمانیان تو را به دیده خشم می نگرند. یعنی: چرا از عمرت که می توانستی برای خود ذخیره آخرتی تهیه کنی، ولی بنایی ساختی که به دیگران منتقل شود تا گرفتار حساب آن باشی.
